Сяляне і памешчыкі ў паслярэформеннай Беларусі (1861—1914): характар сацыякультурных адносін

Abstract

У артыкуле разглядаецца эвалюцыя сацыяльна-культурных адносін паміж сялянамі і памешчыкамі на беларускіх землях у паслярэформенную эпоху. Сялянская рэформа 1861 г. кардынальна змяніла характар гэтых адносін. Панскі двор страціў судова-адміністрацыйную ўладу над вёскай, але захаваліся магчымасці канструктыўнага ўзаемадзеяння ў розных сферах мясцовага жыцця. Заможныя землеўладальнікі валодалі каштоўнымі ведамі і новымі тэхналогіямі. У некаторых выпадках супрацоўніцтва памешчыкаў з вакольнымі сялянамі прыносіла відавочную карысць абодвум бакам. Аднак прыналежнасць большасці памешчыкаў да польскай культуры і іх мары пра адраджэнне польскай дзяржаўнасці абмяжоўвалі магчымасці супрацоўніцтва з беларускім сялянствам. = The article describes the evolution of socio cultural relations between landowners and peasants in the Belarusian lands in the postreform period. Peasant Reform of 1861 radically changed the nature of these relations. Manor court lost an administrative function, but preserved the possibility of constructive engagement. Rich nobility possessed valuable knowledge and technologies. In individual cases, cooperation with the village landowners brought clear benefits. But landlords belonging to the Polish culture and revivalism Polish state limited the possibilities of cooperation with the Belarusian peasantry.