Асаблівасці сінтаксічнай арганізацыі летапіснага тэксту (на матэрыяле «Летапісца вялікіх князёў літоўскіх»)

Abstract

Прадметам гістарычнага сінтаксісу выступаюць тыя змены, якія адбываюцца ў мове на працягу яе развіцця, У беларускім пісьменстве з развітай сістэмай тэкстаў рознай жанравай прыналежнасці летапісанне заняло цэнтральнае месца ў даўняй беларускай літаратуры. Параўнальна-гістарычнае даследаванне летапісных спісаў дазваляе раскрыць тыпалогію сінтаксічных канструкцый як на пэўных часавых адрэзках у старажытным перыядзе беларускага літаратурна-пісьмовага функцыянавання мовы, так і адсачыць трансфармацыю пэўных архаічных форм у сінтаксічнай сістэме сучаснага нарматыўна апрабаванага выкарыстання моўных сродкаў. У артыкуле на аснове аналізу лінгвістычнага матэрыялу летапісных спісаў Слуцкага (першая палова XVI ст.) і Рачынскага (канец XVI ст.) праілюстраваны працэсы трансфармацыі канструкцыі «давальны самастойны» ў беларускай літаратурнай мове старажытнага перыяду