Спроба ўдзелу прадвадзіцеляў дваранства ў фарміраванні ўрадавай палітыкі ў дачыненні да беларускіх губерняў у 1855 – 1863 гг.

Abstract

У сярэдзіне 1850-х — пачатку 1860-х гг. прадвадзіцелі дваранства рабілі шматлікія спробы ўплываць на фарміраванне ўнутранай палітыкі расійскага ўрада ў краі. Кола патрабаванняў прадвадзіцеляў дваранства ў асноўным зводзілася да адмены дыскрымінацыйных законаў у дачыненні да шляхты каталіцкага веравызнання, уведзеных пасля падаўлення паўстання 1830—1831 гг. Аднак з 1860 г. да іх далучыліся і патрабаванні адміністрацыйнага аб’яднання беларуска-літоўскіх губерняў з Царствам Польскім. Нежаданне расійскага ўрада задавальняць патрабаванні мясцовага грамадства прывяло да дэманстратыўнай падачы прадвадзіцеляў дваранства ў адстаўку, якая павінна была засведчыць незадаволенасць палітыкай расійскіх уладаў. Гэты крок быў выкарыстаны для ліквідацыі дваранскага самакіравання ў беларускіх губернях і ўзмацнення хвалі русіфікацыі. In the middle of 1850s — beginning of 1860s marshals of nobility took multiple attempts to influence the domestic policies of the Russian government in the region. Their requirements were mostly limited to the repeal of discriminatory laws against Catholic nobility which were introduced after the unsuccessful 1830—1831 uprising. But starting from 1860 another requirement was added, that of uniting the Belarusian-Lithuanian governorates administratively with the Kingdom of Poland. The unwillingness of the Russian government to comply with the principal requirements of the local gentry lead to demonstrative resignations of marshals of nobility, aimed at displaying their dissatisfaction with the policies. The resignations were used by the government for the cancellation of the self-government of the nobility in the region and for strengthening of the russification efforts.