Крыніцазнаўства гісторыі Беларусі.№ УД-206/баз.

Abstract

Крыніцазнаўства – гістарычная дысцыпліна, якая распрацоўвае тэорыю, гісторыю і методыку вывучэння гістарычных крыніц. Прадметам яе з’яўляецца ацэнка іх паходжання, формы, зместу, распрацоўка метадаў атрымання гістарычнай інфармацыі. Тэорыя крыніцазнаўства разглядае пытанні прыроды крыніцы, яе ўласцівасцей, выкарыстання, сістэматызацыі і класіфікацыі. Паводле відаў, метадаў і формаў адлюстравання рэчаіснасці вылучаюць 4 катэгорыі крыніц: рэчавыя, пісьмовыя, фактычныя і выяўленчыя. У задачы методыкі крыніцазнаўства ўваходзіць крытыка крыніц, якая ўключае ў сябе ўстанаўленне іх сапраўднасці або подробкі, магчымых мэт іх фальсіфікацыі, прачытанне і разуменне зместу крыніц, устанаўленне сэнсу інфармацыі і, па – магчымасці, аўтарства. Рэканструцыя гістарычных падзей засноўваецца на сінтэзе інфармацыі, змешчанай не ў адзінкавай асобнай крыніцы, а ў іх комплексе. Для высвятлення навуковай каштоўнасці інфармацыі, што падаецца ў крыніцах, вывучаюцца ўмовы іх паходжання, даставернасць, уплыў этнічных, джяржаўных, саслоўных, рэлігійных ды іншых поглядаў аўтараў. Студэнтам вывучэнне крыніцазнаўчага падыходу да ацэнкі дакументальнай гістарычнай базы дае грунтоўны фундамент для разумення і аб’ектыўнага асэнсавання мінулых эпох.