Агульнае і адметнае ў беларускай і англійскай драме абсурду (на прыкладзе твораў І. Сідарука, Г. Багданавай, Г. Пінтэра)

Abstract

Тэатр абсурду, альбо драма абсурду − напрамак у заходнееўрапейскім мастацтве, які ўзнік у сярэдзіне XX ст. Тэрмін «тэатр абсурду» ўзяты з трактата А. Камю «Міф пра Сізіфа» і ў літаратуразнаўчы кантэкст быў уведзены М. Эсліным. М. Эслін лічыў, што тэатральны рух перш за ўсё быў заснаваны на пастаноўках Э. Ёнэска, С. Бэкета, Ж. Жэнэ і А. Адамава. Аўтар трактата даследаваў і творчасць Г. Пінтэра. Тэатр абсурду адмаўляе рэалістычнасць персанажаў. Час і месца ў гэтых творах не вызначаны, разбураюцца нават простыя прычынныя сувязі. Дыялогі часта не маюць сэнсу, героі не чуюць адзін аднаго, размовы паўтараюцца, дзеянні выступаюць у драматычнай непаслядоўнасці.