Метакамунікатыўныя выказванні ў структурнай і прагматычнай арганізацыі ліста

Abstract

У розных галінах ведаў выкарыстоўваюцца тэрміны, што пачынаюцца з грэчаскай часткі мета-. Не з’яўляецца выключэннем і лінгвістыка, дэманструючы значную разнастайнасць такіх утварэнняў1, «аб’ядноўвае» якія паняцце рэфлексіі (у першапачатковым значэнні слова ў лацінскай мове ‘адбітак’ і нетэрміналагічным значэнні ‘роздум’, ‘(сама)аналіз’). У кожным выпадку сама маўленчая рэчаіснасць “падказвала” неабходнасць разгляду пэўнага аспекту і ўвядзення тэрміна з часткай мета-. Эпісталярная камунікацыя – узаемадзеянне дзвюх асоб (адрасанта і адрасата), хаця і ва ўмовах несупадзення часу і прасторы камунікантаў, г.зн. у некананічнай маўленчай сітуацыі, але скіраванае на «дасягненне інтэрсуб’ектыўнасці, трактаванай як псіхалагічнае ці фенаменалагічнае перажыванне агульнасці інтарэсаў, дзеянняў і да т.п.». Прычым наздзвычай істотна тое, што «гэтая агульнасць не з’яўляецца сталай, яна заўсёды “рухаецца”, і частка камунікатыўнай “працы” заўсёды скіравана на яе ўзнаўленне, дасягненне і падтрыманне ў кожным акце зносін». Таму моўца, пішучы ліст, адчувае неабходнасць звяртацца да «тэмы камунікацыі (ліставання)», якая рэалізуецца праз метакамунікатыўныя выказванні (далей – МВ).