Адзінства пацярпелага як прыкмета працяглага злачынства

Abstract

У артыкуле разглядаюцца тэарэтычныя i прыкладныя аспекты пытання аб адзінстве пацярпелага як аб адной з аб’ектыўных прыкмет працяглага злачынства. Стоячы на пазіцыях суб’ектыўнай канцэпцыі працяглага злачынства, аўтар сцвярджае, што дадзеная акалічнасць належыць да факультатыўных, або пераменных прыкмет, якія не маюць самастойнага крымінальна-прававога значэння, а толькі даказваюць наяўнасць адзінага намеру як асновы аналізаванай юрыдычнай канструкцыі. Пры гэтым даводзіцца, што працяглыя злачынствы, накіраваныя супраць асабістых немаёмасных дабротаў (жыцця і здароўя, гонару і годнасці, палавой свабоды і палавой недатыкальнасці і г. д.), характарызуюцца абавязковым адзінствам пацярпелага, што непазбежна вынікае з патрабавання адзінства намеру.